Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη αποτελεί ένα από τα πλέον λαμπερά πρόσωπα της χρονιάς που «δύει». Η «χρυσή Ελληνίδα» βαδίστρια, τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης αθλήτριας, ενώ, κάλλιστα θα μπορούσε να λάβει τον τίτλο της Ελληνίδας της χρονιάς. Με την ασύλληπτη επίδοσή της στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου απέδειξε πως με θέληση και πείσμα ακόμη και τα πιο τρελά μας όνειρα μπορούν να εκπληρωθούν. 

Τον περασμένο Αύγουστο, η Αντιγόνη, με τα δάκρυά της συγκίνησε τον Ελληνισμό απανταχού. Με τις δηλώσεις της, παρέδωσε μαθήματα ήθους. Με την προσωπική της ιστορία, επιβεβαίωσε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο, ταπεινό και προσγειωμένο στην πραγματικότητα. Εξάλλου, η «χρυσόσκονη» των μεταλλίων που κέρδισε δεν θα πρέπει να μας αποπροσανατολίζει. Εργάζεται παράλληλα στην οικογενειακή επιχείρηση προκειμένου να εξασφαλίζει τα προς το ζην.

Συναντήσαμε την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη στο πλαίσιο της εκδήλωσης για την απονομή των ετήσιων βραβείων Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ), που έλαβε χώρα το απόγευμα της Τρίτης, 20 Δεκεμβρίου στο χώρο του Μεγάρου Μουσικής. Πολλά θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους συνομιλητές της φαίνεται ικανή να δώσει επαρκείς απαντήσεις και «τροφή για σκέψη». Στιγμές μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, η Ελληνίδα αθλήτρια μας μίλησε για τις φιλοδοξίες της, καθώς και για τη σχέση μεταξύ αθλητή και εκπαιδευτή, δεσμός που σφυρηλατεί τον «θεμέλιο λίθο» της επιτυχίας. Όπως δήλωσε βγαίνοντας από την αίθουσα της τελετής, η αποστολή της στον αθλητισμό δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. «Φυσικά και δεν έχω τελειώσει, κάθε χρόνο γίνεται μία νέα αρχή για τους αθλητές και ιδιαίτερα για εμένα. Δεν έχω μάθει ποτέ να κλείνω μία χρονιά πίσω και μην ξεκινάω την επόμενη. Κλείνω μία για να ξεκινήσω μία άλλη». 

Προσηνής και χαμογελαστή έθεσε τους στόχους της, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους και έδωσε το πρόσταγμα για τη συνέχεια. «Η νέα χρονιά έχει μπροστά της ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και το 2024 έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Θα έχω αισίως συμπληρώσει τα σαράντα έτη και ευχή μου είναι να βρεθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» προσέθεσε με τη βεβαιότητα πως πρόκειται, μπορεί και θα τα καταφέρει. Ποιος αλήθεια μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός και τίποτε περισσότερο από αυτό. Νομίζω κανείς. Στην καριέρα της ως αθλήτρια αγώνων μεγάλων αποστάσεων, έχει πανηγυρίσει ένα ακόμη σημαντικό μετάλλιο, το χάλκινο στους Μεσογειακούς Αγώνες που διεξήχθησαν το 2013 στη Μερσίνη της Τουρκίας, κάτι που υποδηλώνει πως η παρουσία της στον αθλητισμό δεν υπήρξε ούτε συγκυριακή, ούτε πρόσκαιρη. Απεναντίας, πρόσκαιρη υπήρξε η απόσυρσή της για να δημιουργήσει οικογένεια. Η «φλόγα» του αθλητή όμως έκαιγε ασίγαστη και πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί διαφορετικά, καθώς όπως διαλαλεί ο θυμόσοφος λαός, το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον». Όπου πεπρωμένο, εμείς εννοούμε τις σπουδές στη σχολή ΤΕΦΑΑ.

Στην εκδήλωση του ΠΣΑΤ, τιμήθηκαν αρκετοί προπονητές, αποδεικνύοντας εμπράκτως, πως η σχέση αθλητή – εκπαιδευτή συνιστά αναπόσπαστο συστατικό της επιτυχίας. Όλοι ανεξαιρέτως, θα πρέπει να αναρρωτηθούν τι θα ήταν ένας αθλητής χωρίς έναν ικανό προπονητή και τουναντίον, τι θα ήταν ένας προπονητής δίχως έναν ταλαντούχο και «διψασμένο» αθλητή. Η Ελληνίδα δρομέας μεγάλων αποστάσεων, επαναβεβαιώνει αυτή τη συνθήκη. «Προφανώς είναι πολύ σημαντική αυτή η σχέση. Τα μετάλλια δεν έρχονται από μόνα τους. Είναι μία συνεργασία που πρέπει να είναι αμφίδρομη. Δεν μπορεί ο αθλητής δίχως τον προπονητή του». Αφοπλιστικά ειλικρινής, με «ολύμπια ψυχραιμία» και δίχως δισταγμό, εξομολογήθηκε πως έχει ριχτεί στη μάχη της προετοιμασίας για τους προσεχείς αγώνες, χωρίς προπονητή. «Αυτή τη στιγμή είμαι μόνη μου. Δεν έχω προπονητή». Για να συμπληρώσει και να καθησυχάσει το γεμάτο απορία πρόσωπό μου… «προς το παρόν λειτουργεί καλά. Είμαι πάρα πολύ ώριμη, και ανέκαθεν έθετα πάρα πολύ υψηλούς στόχους. Σίγουρα ένας προπονητής μπορεί να καθοδηγήσει έναν αθλητή για να φτάσει στη κορυφή. Εύχομαι να βρω τους κατάλληλους ανθρώπους να σταθούν δίπλα μου για μπορέσω να πετύχω ξανά».

Προσωπικά, είμαι βέβαιος πως η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Στοιχηματίζω πως θα ακούσουμε και πάλι την βάιραλ ατάκα της μετά την επόμενη, μεγάλη κούρσα «έχω ζητήσει να πιω μια μπίρα».

Επιμέλεια: Δημήτρης Τσάκνης