Στην ερώτηση, εάν μπορεί η Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο με τη Ρωσία, η απάντηση μάλλον περιπλέκεται με βάση τα δεδομένα, όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί το πρώτο δεκαήμερο των επιχειρήσεων.

Για να απαντήσουμε θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν τα εξής:

Η ρωσική πολεμική μηχανή είναι συντριπτικά κυρίαρχη, σε αέρα και θάλασσα, όχι ότι υπολείπεται στη στεριά, απλώς εκεί αντιμετωπίζει (απολύτως λογικά) τη σθεναρή αντίσταση των Ουκρανών ενόπλων μαχητών (τακτικών και επίστρατων).

Η προέλαση του ρωσικού στρατού, ιδίως στο Νότο έχει σχεδόν επιτύχει σε απόλυτο βαθμό τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Η Ουκρανία έχει αποκοπεί από το σύνολο της θαλάσσιας πρόσβασης που διέθετε σε Αζοφική και Μαύρη Θάλασσα και είναι μάλλον θέμα ημερών να εκδιωχθεί από το Μικολάιβ και την Οδησσό και με αυτό το τρόπο να μετατραπεί σε ηπειρωτικό κράτος.

Και στον Βορρά όμως τα πράγματα δεν είναι λιγότερο ελπιδοφόρα (για τους Ρώσους). Οι Ουκρανοί έχουν περικυκλωθεί και σφυροκοπούνται αλύπητα σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις τους. Κίεβο, Χάρκοβο, Σούμι, Τσέρνιχιβ βλέπουν στις πύλες τους τα ρωσικά στρατεύματα. 

Η σθεναρή ουκρανική αντίσταση έχει επιφέρει αλλαγή στη φύση των χτυπημάτων. Το τελευταίο δεκαήμερο, παρατηρούμε πως πλήττονται πολιτικές εγκαταστάσεις, όπως κυβερνητικά κτήρια, πανεπιστήμια, δίκτυα ηλεκτροδότησης, επικοινωνιών και υδροδότησης (ασφαλώς πλήττονται και οικίες – δομές υγείας και φροντίδας) με στόχο να τρωθεί το ηθικό των αμυνόμενων. 

Αυτό συμβαίνει καθώς πράγματι υποεκτιμήθηκε η ικανότητα της ουκρανικής αντίστασης. 

Με δεδομένο πως μία πολεμική εκστρατεία είναι κοστοβόρος (σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και σε υλικοτεχνικές υποδομές και ασφαλώς σε χρήμα) η λογική μας λέει πως ο ρωσικός στρατός θα στοχεύσει να καταλάβει όσο γρηγορότερα μπορεί τις μεγάλες ουκρανικές πόλεις, προκειμένου να φέρει τις διαπραγματεύσεις στο σημείο που επιθυμεί. Φρονώ πως αυτό μπορεί εξίσου να επιτευχθεί σε περίπτωση που χαθεί το Κίεβο.

Σε τι σημείο επιθυμεί να φέρει ο Πρόεδρος Πούτιν τις διαπραγματεύσεις; 

Ασφαλώς, στο σημείο εκείνο που θα ικανοποιηθούν πλήρως οι όροι του νικητή που συνεπάγονται:

1. Αλλαγή του καθεστώτος του Κιέβου, με την εγκαθίδρυση ενός φίλα προσκείμενου (καθεστώτος) στη  Ρωσική Ομοσπονδία.

2. Τον απόλυτο αφοπλισμό της Ουκρανίας, κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχει ήδη επιτευχθεί, καθώς έχουν καταστραφεί σχεδόν συνολικά οι στρατιωτικές υποδομές της χώρας.

3. Τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας. 

Ο επίσημος διαπραγματευτικός στόχος έχει θέσει στο επίκεντρο των απαιτήσεων την αναγνώριση ως ρωσικής επικράτειας της, ύψιστης στρατηγικής αξίας, χερσονήσου της Κριμαίας. 

Ο λανθάνων στόχος έγκειται στην προσάρτηση των ανατολικών επαρχιών του Donbass.

Ο άρρητος, αλλά σε περίπτωση, απώλειας των μεγάλων πόλεων ρεαλιστικός και σε κάθε περίπτωση εφικτός στόχος, αφορά την πλειοψηφία των εδαφών που έχουν ήδη κατακτηθεί. Είναι γνωστό, πως ότι κατακτάται με πόλεμο, δεν επιστρέφεται στον ηττημένο.

Η Ρωσία δεν φαίνεται ικανή να εξαιρεθεί από τον κανόνα αυτό, ενώ και με την τροπή που έχουν λάβει οι εξελίξεις δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει εκπτώσεις.

Δημήτρης Τσάκνης ,  Πολιτικός Επιστήμονας – Διεθνολόγος