Ο Χιραγιάμα διάγει έναν πραγματικά αξιοζήλευτα πειθαρχημένο και, φαινομενικά, ευτυχή βίο. Τον ζει και τον τρέφει η ρουτίνα του. Φυσικό ξυπνητήρι του καθαριστή δημόσιων τουλετών του Τόκιο είναι ο ήχος που προκαλεί το σκούπισμα των φύλλων του παρακείμενου δρόμου από κάποια ηλικιωμένη γειτόνισσα. 

«Ξυπνά» και μπροστά στα μάτια των θεατών, ξεδιπλώνεται το απλοϊκό τελετουργικό της ρουτίνας του. Μαζεύει το κρεβάτι του, περιποιείται το μουστάκι του, «νοτίζει» με σπρέι νερού τους μίσκους των μικροκαμωμένων φυτών που διαθέτει, φορά τη στολή του με την χαρακτηριστική πετσετούλα επ’ ώμου και βγαίνει από το σπίτι του. 

Σημαντική λεπτομέρεια. Προτού βγει, ανασηκώνει το βλέμμα προς τον ουρανό και χαμογελά. 

Μέρες ηλιόλουστες ή μέρες βροχερές, το μειδίαμα ευγνωμοσύνης σε κάποια ίσως ανώτερη δύναμη για το ανεκτίμητο δώρο της ζωής, παραμένει χαρακτηριστικό. Ένα χαμόγελο πραγματικά «σμιλευμένο» στο πρόσωπο του Κότζι Γιακούσο, που υπηρετεί έναν ψυχοκοινωνικό σκοπό. Σου προκαλεί μία έκρηξη αισιοδοξίας. Η ζωή είναι ωραία βρε αδερφέ! 

Όλες οι μέρες που ζούμε είναι υπέροχες. Όλες οι μέρες που μπορούμε να συνδεθούμε με το μεγαλείο της φύσης και να διαπιστώσουμε την, από τύχη, ασημαντότητα της ύπαρξής μας, είναι υπέροχες. 

Αγοράζει τον καφέ του από τον αυτόματο πωλητή και οδηγεί ακούγοντας τις συλλεκτικές κασέτες του. Ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται για αρκετά λεπτά της ταινίας, αναγκάζει τον θεατή να «ρουφήξει» ξανά και ξανά αυτή την πειθαρχημένη ρουτίνα. 

Με ζήλο, επιδίδεται στην εργασία του που είναι η επιμελητεία δημόσιων τουαλετών του Τόκιο. Όλες τους μοναδικές από αρχιτεκτονικής και αισθητικής άποψης, ένδειξη της ιαπωνέζικης κουλτούρας. 

Προσωπικά, με εντυπωσίασε το γεγονός πως απουσίαζε πλήρως κάθε μορφής γκράφιτι ή κακοποίησης της αισθητικής τους. Πράγμα ασυνήθιστο για τα ελληνικά και γενικώς τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Ο Χιραγιάμα συνεργάζεται με τον ομιλητικό, ενθουσιώδη και ερωτοχτυπημένο νεαρό Τακάσι, ο οποίος μας μαθαίνει -πολύ σοφά- πως… αδέκαρος δεν μπορείς ούτε να ερωτευτείς!  

Στα διαλείμματά του αλλά και στα όνειρά του ο Χιραγιάμα κάνει komorebi. Παρατηρεί το φως του ηλίου να διαχέεται ακόμη και από την παραμικρή οπή και προσπαθεί με μία παλαιά Olympus να απαθανατίσει το στιγμιότυπο. Ένα komorebi κάθε μέρα. Μία μικρή δόση ευτυχίας απαθανατισμένη σε ένα φιλμ. Συγκεντρώνει όλες αυτές τις λήψεις στιγμιαίας ευτυχίας με προσοχή και τις φυλάσσει σε μικρά κυτία. 

Ευτυχία στην αποθήκη, τοποθετημένη σε ράφια. 

Τρομερή η αντίθεση του Βιμ Βέντερς στα στιγμιότυπα των διαλειμμάτων του Χιραγιάμα. Κάθε μέρα ο καθαριστής απολαμβάνει το μεσημεριανό του, κάνοντας komorebi. Κάθε μέρα, δίπλα του τρώει το μεσημεριανό της μία νεαρή καλοντυμένη δεσποινίδα, που φαίνεται πως εργάζεται σε κάποια ιδιωτική καλοπληρωμένη επιχείρηση. Το πρόσωπό της στοιχειώνει η «ζωγραφιά» της μελαγχολίας και της θλίψης. Δεν μπορεί να κάνει komorebi, ατυχώς η σύνδεση αυτή μας δείχνει πως δεν μπορεί να εντοπίσει την ευτυχία… 

Ο απλός, λιτός και κυρίως ευτυχής βίος του Χιραγιάμα εντυπωσιάζει κυρίως διότι η ευημερία στη ζωή προσδιορίζεται πολύ απλοϊκά και ίσως συνειδητά επιλέγουμε να μην την βλέπουμε. Την καταδιώκουμε δίχως να μπορούμε ποτέ να την κάνουμε δική μας. Το κυνήγι την σκοτώνει, ενώ και η αδιαφορία την απομακρύνει. Στα ρεπό του, αγοράζει το βιβλίο της εβδομάδας, πηγαίνει τα ρούχα του για πλύσιμο και επισκέπτεται το εστιατόριο, όπου αιωρείται η υποψία πως o Χιραγιάμα ενδιαφέρεται για τη συντροφιά μιας γυναίκας. Της ιδιοκτήτριας του εστιατορίου. Την θαυμάζει να τραγουδά το «Σπίτι του Ανατέλλοντος Ηλίου».

Το στιγμιότυπο προς την ολοκλήρωση του έργου, όπου ο Χιραγιάμα παίζει ένα όμορφο κυνηγητό με τον μέχρι πρότινος ερωτικό αντίζηλο, Τομογιάμα αποτελεί πηγή έμπνευσης. Θα ρωτούσα κι εγώ έναν φίλο ή μία φίλη μου αν θα ήθελε να κυνηγήσουμε τις σκιές μας.