Ο INTERNATIONAL ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΜΑΣ YIORGOS BERERIS ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ
–
Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό στο Παγκράτι όπου συναντηθήκαμε με τον Γιώργο. Η πρώτη μας γνωριμία βέβαια έγινε στα παρασκήνια του φετινού Jazz Festival όπου μαγεύτηκα από τον πολύ ιδιαίτερο ήχο του. Η συζήτηση μας ήταν πολύ «μουσική» και εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο αυτού του πραγματικού καλλιτέχνη. Αυτό που δεν γνωρίζει κανείς είναι ότι ο Γιώργος ενεπλάκη τυχαία με τη μουσική. Και αυτό που μοιάζει σχεδόν αδιανόητο είναι το γεγονός πως έγινε βιρτουόζος του πιάνο σε «απαγορευτική» ηλικία. Ένας αληθινός καλλιτέχνης από αυτούς που στη χώρα μας δεν γνωρίζουμε και σπανίζουν αλλά που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Κάτι που αποτελεί πληγή για τη χώρα μας γενικώς.
Επιμέλεια Κειμένου:
George Tsaknis
Πες μας τι σημαίνει μουσική για σένα;
H μουσική για μένα έχει ένα διττό χαρακτήρα. Από τη μια έχει ένα πιο κοινωνικό χαρακτήρα, καθώς είναι ένας μη λεκτικός τρόπος επικοινωνίας που με συνδέει με άλλους ανθρώπους, είτε είναι μουσικοί είτε είναι ακροατές. Από την άλλη όμως –σε ένα ατομικό επίπεδο και σε μια συνεχή διαδικασία να γίνομαι καλύτερος μουσικός– έρχομαι πιο κοντά στην κατανόηση της ατομικής μου φύσης και στην αυτοβελτίωση. Είναι ένας δρόμος που αποφάσισα να περπατήσω από πολύ νεαρή ηλικία χωρίς να γνωρίζω το που θα βγάλει και είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που με στήριξαν από πολύ νωρίς.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Εννοώ επαγγελματικά.
«Σαν έφηβος ήμουν πάρα πολύ δοσμένος στη μουσική, όντας μαθητής του μουσικού σχολείου Αλίμου όπου ειδικότητα μου ήταν το ακορντεόν. Θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα τη μέρα που ένας από τους καθηγητές του σχολείου μου μίλησε για μια επικείμενη συναυλία στην Αθήνα του Δομινικανού πιανίστα Michel Camilo τον οποίο δεν γνώριζα. Έψαξα κι άκουσα έναν δίσκο του και αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με την τζαζ μουσική και αυτοσχεδιασμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό και την αναστάτωση που ένιωσα στο άκουσμα της. Εντελώς ενστικτωδώς και χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω ήμουν σίγουρος ότι αυτό είναι αυτό που θέλω να κάνω στην ζωή μου. Δεκαέξι χρόνια μετά προσπαθώ να τηρώ, να θυμίζω και να ανανεώνω αυτήν την υπόσχεση προς τον έφηβο εαυτό μου».
Ποια είναι η μουσική σου ταυτότητα;
Πιστεύω πως η μουσική ταυτότητα είναι κάτι ρευστό. Κάτι που συνεχώς αναδιαμορφώνεται. Σίγουρα αποτελείται από τις επιρροές, τις αλληλεπιδράσεις, το όραμα αλλά την χρονική περίοδο του κάθε καλλιτέχνη. Εμπνέομαι πάρα πολύ από την τζαζ, από δημοτικούς σκοπούς της Ελλάδας και χωρών της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Επίσης μου αρέσει η μουσική της Κούβας, το φλαμένκο και τα ινδικά ragas. Όλα αυτά τα ακούσματα σε συνδυασμό με τις συνεργασίες μου με διάφορους μουσικούς από όλο τον κόσμο συμβάλλουν κατά κάποιο τρόπο στη μουσική που δημιουργώ και που καθορίζει την σημερινή μουσική μου ταυτότητα.
Είσαι ένας περιζήτητος καλλιτέχνης στο εξωτερικό, με συμμετοχές σε σπουδαία project πέραν των δικών σου. Πως νιώθεις που στην Ελλάδα καλλιτέχνες σαν κι εσένα έχουν λιγότερη αναγνωρισιμότητα; Είναι ένα πρόβλημα νοοτροπίας μας αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι πιο δραστήριος στο εξωτερικό από ό,τι στην Ελλάδα. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο γεγονός ότι η έδρα μου τα τελευταία χρόνια είναι το Ρότερνταμ και πως συνεργάζομαι με πολλούς μουσικούς από όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα, πρόσφατα συνεργάστηκα με τον σπουδαίο Τούρκο μουσικό, Kudsi Erguner , παίζοντας πιάνο στην ηχογράφηση του καινούργιου δίσκου του που θα κυκλοφορήσει σύντομα.Το αν γνωρίζει ο κόσμος καλλιτέχνες σαν κι εμένα δεν είναι θέμα νοοτροπίας αλλά θέμα θεσμών. Υπάρχει ένας εξαιρετικός πλούτος στην εγχώρια μουσική σκηνή που έχοντας δουλειές εξαιρετικής ποιότητας δεν έχει αποκτήσει αντίστοιχη αναγνώριση. Το πρόβλημα νοοτροπίας ξεκινά από την δημιουργία προτύπων άλλης αισθητικής από τη πολιτεία και τα social media, καθώς και την έλλειψη υποστήριξης προβολής πιο εναλλακτικών ακουσμάτων για το “ελληνικό αυτί”.
Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις; Αντλείς από κάποιους έμπνευση;
Αγαπώ τη μουσική των Bill Evans, Tigran Hamasyan, Brad Mehldau, Κυριάκου Σφέτσα, Dine Doneff, Esperanza Spalding, Maria Sneichder, Silvia Perez Cruz. Επίσης μου αρέσει πολύ η δουλειά της Nai Barghouti και της Maro.
Θέλω να μας πεις πώς είναι να παίζεις live σαν φοιτητής στην επαρχία και θα θέλαμε και μια αστεία ιστορία που έχει συμβεί στη διάρκεια αυτής της καθημερινότητας.
Όταν σπούδαζα στην Κέρκυρα, είχαμε μεταξύ άλλων ένα project όπου παίζαμε blues και το οποίο πήγαινε αρκετά καλά. Κατά συνέπεια μας καλούσαν σε διάφορα μέρη για να παίξουμε. Θυμάμαι μια φορά είχαμε πάει σε ένα σουβλατζίδικογια να φάμε με την παρέα μου και κάποιος είπε στο αφεντικό “να βάλεις τα παιδιά να παίξουν στο μαγαζίέχουν καταπληκτικό συγκρότημα και θα στο γεμίσουν”. Έτσι έρχεται ο σουβλατζής να μου μιλήσει κι ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
-Θέλουμε να φέρουμε φοιτητές, να γεμίσει λίγο το μαγαζί και γι’αυτό θέλω να κάνουμε λαϊβάκια, τι μουσική παίζετε εσείς; Ξένα;
-Ναι, παίζουμε μπλουζ και τζαζ κυρίως.
-Ντάξει ρε φίλε όμως , σουβλατζίδικο είμαστε, θα πείτε και κανένα ελληνικό στο τέλος έτσι για το κέφι, σωστά;
-Όχι, δεν λέμε ελληνικά. Ίσως να σου συστήσω κάποιον άλλο να παίξει αν θες ελληνικά.
-Όχι, εσάς θέλω! Δεν σας ζητάω να παίξετε μια ώρα ελληνικά, αλλά ρε παιδάκι μου παίξτε ένα δυο τραγουδάκια στο τέλος να γουστάρει ο κόσμος.
-Δεν παίζουμε ελληνικά!
-Ντάξει ρε φίλε, δεν σου είπα να παίξετε σκυλάδικο. Πείτε κανένα Καζαντζίδη, κανένα Διονυσίου!
Εγώ εν τω μεταξύ από την μία θύμωνα και από την άλλη μου φαινόταν και ταυτόχρονα αστεία η προσπάθεια που έκανε ο σουβλατζής για να με πείσει να παίξουμε ελληνικά.Έτσι λοιπόν γυρίζω κάπως ενοχλημένος και του λέω:
-Να σου πω: θα μου φτιάξεις μια πίτσα;
Εκεί πάγωσε, με κοιτάει, σκέφτεται δυο δευτερόλεπτα και βάζει τα γέλια και μου λέει:
-Είσαι ωραίος ρε φίλε.
Και το αφήσαμε εκεί.
Μια βραδιά πλάι στον Μίμη Πλέσσα ή στον Duke Ellington;
Δύσκολη ερώτηση! Ένα δείπνο και με τους δύο δίπλα σε ένα πιάνο!.
Πες μας για την έως τώρα δισκογραφία σου. Δώσε μας λίγα στοιχεία για τον ιδιαίτερο ήχο που ακούσαμε στο Jazz Festival.
Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει δυο προσωπικοί μου δίσκοι. Το Laros στο οποίο παρουσιάζω ένα κουιντέτο με πιάνο τρίο και τρομπέτα και σαξόφωνο και το Sigá y Silente σε συνεργασία με τον Ανδαλουσιανό κρουστό, Lucas Zegrí. Και οι δυο αποτελούνται από αυθεντικές συνθέσεις που εκφράζουν πολύ τον ήχο που “ακούω” στο μυαλό μου. Έχω επικεντρωθεί σε έναν πιο μελωδικό ήχο που φέρει επιρροές από μουσικές παραδόσεις της Ανατολικής Μεσογείου και χρησιμοποιεί ρυθμικά μοτίβα που απαντώνται στα Βαλκάνια. Ταυτόχρονα μου αρέσει όλα αυτά να τα μπλέκω με ρυθμούς και αυτοσχεδιασμούς που προέρχονται από την αφρο-κουβανέζικη μουσική.Στο Athens Jazz με το Yiorgos Bereris Trio, παρουσιάσαμε κάποιες από τις προηγούμενες συνθέσεις εφαρμοσμένες για πιάνο τρίο, καθώς και κάποια καινούργια θέματα από τον δίσκο που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2026.
Με ποιον καλλιτέχνη (εγχώρια ή όχι) θα ήθελες να συνεργαστείς;
Με τον Stevie Wonder ή την Fairuz.
Τι άλλο κάνεις που σου αρέσει εκτός της μουσικής;
Παίζω σκάκι, διαβάζω λογοτεχνία, κάνωβόλτες στη φύση και ταξίδια με σκοπό να ανακαλύπτω καινούργιες κουζίνες.
Εάν συναντούσες τώρα τον εαυτό σου μικρότερο ποια συμβουλή θα του έδινες;
Να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου. Δοκίμασε όσο μπορείς. Κάποια πράγματα θα αποτύχουν, αλλά θα σε οδηγήσουν σε κάτι εξίσου όμορφο. Επίσης, μην παίρνεις τοις μετρητοίς τι σου λένε.
Που μπορούμε να σε βρούμε;
Σε φυσική μορφή κυκλοφορώ μεταξύ Αθήνας, Ρότερνταμ και Βαρκελώνης. Σε ψηφιακή, μπορείτε να με βρείτε εδώ:
και μπορείτε να αγοράσετε τον δίσκο μου εδώ:
We care about our mobile visitors, so we designed our site friendly for them.
Τι άλλο κάνειςπου σου αρέσειεκτός της μουσικής;
Παίζω σκάκι, διαβάζω λογοτεχνία, κάνωβόλτες στη φύση και ταξίδια με σκοπό να ανακαλύπτω καινούργιες κουζίνες.