Το μακρινό 1871 στη Μαντίνεια της Αρκαδίας γεννιέται ο Λεωνίδας Πύργος, γιός του γνωστού οπλοδιδασκάλου Νικολάου Πύργου, που έμελλε να είναι ο πρώτος Έλληνας που έλαβε μετάλλιο στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο πατέρας του υπήρξε μια σπουδαία μορφή στο χώρο της οπλοεκπαίδευσης στην Ελλάδα, μετρώντας πολλά χρόνια ως επικεφαλής στη σχολή Ευελπίδων και τη σχολή υπαξιωματικών του Ελληνικού Στρατού. Τα εγχειρίδια του ‘’Οπλομαχητή’’ εισήγαγαν όρους που ακόμη και στις μέρες μας διδάσκονται στα Σώματα του Ελληνικού Στρατού. 

Ο Λεωνίδας, πλούσιος σε ταλέντο, δεν δίσταζε να το επιδεικνύει με τη πρώτη ευκαιρία. Μέλος της ‘’κλειστής’’ Αθηναϊκής Λέσχης, όντας έφηβος ανέπτυξε υψηλή αισθητική και εδραίωσε το στιλ παιχνιδιού του που βασιζόταν στη γρήγορη σκέψη αλλά και στη χαρακτηριστική ταχύτητα των χτυπημάτων του που τον μετέτρεψαν γρήγορα σε ‘’master’’ οπλοδιδάσκαλο, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του. Ανέπτυξε φιλία με τον φιλέλληνα και κορυφαίο ‘’master’’ στην Ευρώπη Μορίς Περονέ. Φίλοι, μπον-βιβέρ και λάτρεις των γυναικών, όταν έβρισκαν χρόνο μονομάχουσαν συχνά. 

Η μοίρα θα τους έφερνε αντιμέτωπους στους πρώτους σύχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896. Οι Γάλλοι θεωρούσαν σίγουρο ότι ο Πιέρ Ντε Κουμπερτέν θα κρεμάσει μετάλλιο στον λαιμό του Μόρις και όχι αδίκως, καθώς ήταν σε τρομερή φόρμα. Tο ημερολόγιο έγραφε 7 Απριλίου 1896 (26 Μαρτίου με το παλαιό) όταν οι δυο τους τέθηκαν αντιμέτωποι στη κατηγορία οπλοδιδασκάλων (masters) στην ειδικά διαμορφωμένη πίστα του Ζαππείου Μεγάρου. Κόσμος είχε συρρεύσει για να θαυμάσει τον Έλληνα πρωταθλητή και τον Γάλλο θρύλο. Όπως μας περιγράφουν δημοσιεύματα της εποχής ο αγώνας ήταν 1-1 για αρκετή ώρα μέχρι που ο Λεωνίδας, με μία πανέξυπνη κίνηση κατάφερε το 2-1 και βρέθηκε 1 πόντο μακρια από τη νίκη. Σε εκείνο το σημείο, ο Περονέ εξαπέλυσε απανωτά χτυπήματα με τον Έλληνα να αντιδρά απολύτως ψύχραιμα, επιδεικνύοντας υψηλή τεχνική και με έναν ελιγμό κατάφερε το 3-1 επιτυγχάνοντας μία ιστορική νίκη για την Ελλάδα. 

Τότε ήταν που το κοινό «άρπαξε» τον Πύργο, ενώ ακολούθησε ο γύρος του θριάμβου πέριξ του Συντάγματος και της Μητρόπολης Αθηνών. Ακολούθησαν και άλλα Ελληνικά μετάλλια αλλά αυτό του Λεωνίδα ήταν το πρώτο και ένα από τα πιο σημαντικά για ολοκλήρη τη χώρα. Ο ίδιος τιμήθηκε από τον Βασιλιά για την προσφορά του στο άθλημα και συνέχισε τη ζωή του ως δάσκαλος και συγγραφέας βιβλίων για την ξιφομαχία.