Οι ήχοι του Μάνου Χατζηδάκι, η χορογραφία και η σκηνογραφία σε επιμέλεια Κωνσταντίνου Ρήγου καθηλώνουν το ενδιαφέρον, εντυπωσιάζουν το μάτι του θεατή και «ευφραίνουν» το πνεύμα και τη ψυχή.

Η οδύνη του Καπετάν Μιχάλη που παλεύει με την άγρια θάλασσα, κάπου στο Βορρά αναγκάζει τον θεατή να λησμονήσει την αφόρητη ζέστη του καύσωνα.

Ο νυχτερινός υγρός άνεμος που πέφτει με ορμή στις κρητικές ακτές παίρνει τη σκυτάλη. Ο Χατζηδάκειος «νοτιάς» αναδεικνύεται σε απόλυτο ρυθμιστή της διαβίωσης στο ηρωικό νησί. Επηρεάζει και επιβάλλεται.

Στη συνέχει ξεπροβάλλει, ο καραγκιόζης και το θέατρο σκιών σαν είδος θεάματος που έλκει τις ρίζες του από τα βάθη της Ανατολίας. Ο πολεμικός χορός του Καραγκιόζη και η πάλη με τον «κατηραμένο όφι» ωθεί τους παρακολουθητές της παράστασης να αγνοήσουν τους ψιθύρους των βενταλιών που κραδαίνουν μικρές και μεγάλες κυρίες προς αναζήτηση δροσιάς. 

Τέλος, το βίωμα του καλλιτέχνη ζωντανεύει με τις μελωδίες και την χορευτική επένδυση όλων των ήχων που στοιχειοθετούν το «χαμόγελο της Τζοκόντας». Έρχονται στο νου εικόνες από την περιπλάνηση του συνθέτη στους δρόμους της Νέας Υόρκης, της «πολύφερνης νύφης» του δυτικού κόσμου και του ανταμώματός του με την άγνωστη «γυναικούλα», την οποία χαρακτηρίζει μία μοναχικότητα, μια απελπισμένη αδιαφορία για το ο,τιδήποτε συμβαίνει γύρω της. Αυτή ακριβώς τη μοναχικότητα ζήλεψε και μετέτρεψε σε μία μεγαλειώδη σύνθεση με ορχηστρικές μελωδίες η οποία παραμένει διεθνώς γνωστή.