Παρακολουθώντας τα αρχαία αριστουργήματα καταλαβαίνει κανείς ότι το κοινωνικό ψυχογράφημα κινείται σε παρόμοια κύματα, προσαρμοζόμενο κάθε φορά στις επιταγές και τις συνθήκες της εκάστοτε εποχής. Θα ακουστεί κοινότοπο, αλλά θα μπορούσε πολύ άνετα το κάθε (αρχαίο) δράμα να έχει γραφτεί από κάποιον συγγραφέα σήμερα. Κάπως έτσι λοιπόν, ένα ωραίο και ζεστό θερινό απόγευμα βρεθήκαμε στο ιστορικό και επιβλητικό αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για να παρακολουθήσουμε την παρθενική εμφάνιση του Δημήτρη Τάρλοου που μας παρουσίασε τη δική του ‘’Ηλέκτρα’’.

Το σκηνικό και τα κοστούμια μας μεταφέρουν στην εποχή του μεσοπολέμου, σε ένα σκηνικό πίνακα του Τσαρούχη. Η ζωντανή μουσική του Φώτη Σιώτα υπήρξε κάτι σαν πραγματικό έμψυχο μέλος του κάστ και την ίδια στιγμή αποτέλεσε σύντροφο των ηθοποιών, καθώς δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να ηχεί. Όλα αυτά σε συνδιασμό με τον υπέροχο φωτισμό του Αλέκου Αναστασίου δεν κούρασαν καθόλου τον θεατή. Μάλλον το αντίθετο συνέβη.

Η σκηνοθεσία ήταν λιτή, περιεκτική και απολύτως κατανοητή από όλους. Ο Δημήτρης Τάρλοου με την παθενική του εμφάνιση στη Επίδαυρο εκλπήρωσε ένα όνειρό του όπως είπε και ο ίδιος αλλά όχι το προφανές. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του “θεάτρου Πορεία” βασίζει όλο το έργο στον δικό του κόσμο, όπου το ονειρικό στοιχείο κυριαρχεί και όπως φαίνεται… μαγεύει.

Το καστ “έλαμψε”. Η Λουκία Μιχαλοπούλου ήταν συγκλονιστική, απέσπασε το χειροκρότημα του κοινού κατά τη δειάρκεια του δράματος σε ένα μονόλογο που μας άφησε με το στόμα ανοικτό. Η Ιωάννα Παππά μας δίχασε με ωραίο τρόπο με την κίνηση της αλλά και με το γεγονός πως ισσοροπούσε επίμονα μεταξύ πόνου και ευχαρίστησης. Ο Γιάννης Αναστασάκης –ως παιδαγωγός–ήταν ό,τι έπρεπε ακριβώς. Ο Αναστάσης Ροϊλός ως Ορέστης ήρθε ως από “μηχανής θεός” και έδωσε τέλος στον πόνο της αδερφής του, αποκαθιστώντας το περί δικαίου αίσθημα που είναι άλλωστε και ένας βασικός άξονας της πλοκής.

Η παράσταση συνεχίζει περιοδεία σε όλη τη χώρα και το Σεπτέμβρη επιστρέφει στην Αθήνα σε διάφορα θέατρα ανάμεσα τους και το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Να τους ευχηθούμε λοιπόν να λάμψουν ξανά, όπως συνέβη σε αυτή τη μοναδική βραδιά που μας προσέφεραν και να προτρέψουμε κι εσάς επίσης να τους δείτε. Αξίζει!