Χριστούγεννα, λαμπιόνια, δέντρα, χαρά και ζεστασιά είναι σίγούρα αυτά που μας έρχονται πρώτα στο
μυαλό αλλά φυσικά και ο iconic Άγιος Βασίλης που στο μυαλό μας αποτελεί έναν ταχύτατο διανομέα
δώρων. Όντας μικρότεροι (και ανυποψίαστοι) πιστεύουμε με θρησκευτική ευλάβεια στην ύπαρξη του
και στήνουμε όλες τις γιορτές μας γύρω από το δώρο που πρόκειται να μας φέρει.
Το δώρο έρχονταν ως μια μορφή επιβράβευσης στην συνολική μας συμπεριφορά και κατάσταση καθ’
όλη την διάρκεια της χρονιάς και αυτό καταγραφόνταν στο πολυπόθητο γράμμα που στέλναμε εμείς οι
ίδιοι στο σπίτι-εργοστάσιο παιχνιδιών του. Ο ίδιος θα το διάβαζε και θα έδινε την εντολή στα
ακούραστα καλικατζαράκια του που αποτελούν εργάτες ευτυχίας και ιακονοποίησης να
κατασκευάσουν την επιθυμία μας.
Τον τελευταίο καιρό γυρίζει στο μυαλό μου αυτή η στιγμή της συγγραφής του γράμματος αυτού. Τότε
αρκούσε το ΄΄Άγιε μου Βασίλη ήμουν καλό παιδί φέτος’’ σαν εισιτήριο ώστε να ικανοποιηθεί το θέλω
μας. Σήμερα τι θα έγραφα μετά από τόσα χρόνια έχοντας χάσει την παιδικότητα και την πίστη μου στον
γεράκο με τα κόκκινα? Βαδίζοντας στην 3 η δεκαετία της ζωής μου έχω μάθει από πρώτο χέρι ότι πρέπει
να κοπιάσεις ώστε να ανταμιφθείς κάτι που μπορεί εν τέλει να μην συμβεί λόγω διαφόρων συγκυριών
αλλά πολλές φορές ‘’γιατί έτσι’’.
Ας βγούμε όμως από το μικροκλίμα του εγώ και ας μπούμε στο εμείς. Σε διαφορετικά μέρη του
πλανήτη μας κάποιος θα ζητούσε χρήματα κάποιος άλλος τον έρωτα άλλος την επαγγελματική του
ανέλιξη. Κάπου αλλού κάποιος θα ζητούσε κατάπαυση πυρός ενώ κάποιος άλλος το χαμένο του παιδί ή
τον πεθαμένο του γονέα. Κάπου κάποιος συνάνθρωπος θα ζητούσε ένα καθαρό πηγάδι με νερό και
κάποιος άλλος το ρημαγμένο από την πυρκαγιά σπίτι του.
Σας προσκαλώ όλους να πάρετε στυλό και χαρτί (όχι mail) και να γράψουμε όπως τότε στον Άγιο
Βασίλη. Ίσως δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε πολλά αλλά θα έχουμε βάλει λίγη από την (παιδική)
μαγεία που χρειαζόμαστε όσο ποτέ στην εποχή μας.