Amma faticà: Τοημερολόγιοτου quarto scudetto
–
By:
Konstantinos Mourtopallas
Ένα χρόνο πριν, τελευταία εβδομάδα του Μαΐου, ανάμεσα στους tifosi της Curva A στο παιχνίδι της finestagione («τέλος εποχής») με τη Lecce, κρατώ ανάμεσα στα χέρια μου παιδικά σωσίβια. Καταμεσήμερο στο DiegoMaradona, με το γήπεδο να βράζει όχι μόνο λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, αλλά κυρίως με την αδυναμία της Napoli να υπερασπιστεί τον τίτλο που κέρδισε 33 χρόνια μετά (εκείνο το ατέλειωτο απόγευμα στις 4.5.2023). Και ύστερα, όπως γράφτηκε ανεξίτηλα στους τοίχους της πόλης, «e tihosognato…tuttelenotti» («σε σκεφτόμουν όλες τις νύχτες» μέχρι και τις 23.5.2025, που η ιστορία ξαναγράφτηκε στους τοίχους, που κάποτε στο πρώτο scudetto, επιτιμούσαν τους νεκρούς, που δεν ζούσαν για να δουν τον θρίαμβο της ομάδας).
Ωστόσο, οι περσινές ποδοσφαιρικές βραδιές εξελίχθηκαν σε ατέλειωτους εφιάλτες, ώστε εκείνο το μεσημέρι της τελευταίας αγωνιστικής να μετατραπεί σε διαμαρτυρία με τη ρίψη παιδικών σωσιβίων. Ακόμη προσπαθώ να ανακαλέσω τι ειπώθηκε στη ναπολιτάνικη διάλεκτο για εκείνο τον συμβολισμό.
Συγκράτησα, όμως, εκείνο τον λυγμό που διέτρεχε όλες τις γωνιές της πόλης και τον έκανε τραγούδι ο PinoDaniele, «Appocundria»
Λέξη που προέρχεται από τη δική μας ελληνική γλώσσα, και για τους Ναπολιτάνους εκφράζει τον δυισμό της ταυτότητας και της ψυχής τους.Μια ομορφιά που σε σκεπάζει και σε πνίγει συγχρόνως.Ο P. Sorrentino, σε μία από τις πιο «σορρεντινικές» αποκρίσεις του στην τελευταία του ταινία (Parthenope), συνοψίζει αυτή τη διχοστασία ως εξής: «Parthenope, non sipuòesserefelicinellacittàpiùbelladelmondo» («δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένοι στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου»).
Έως και τον Ιούλιο του 2024, η ρήξη της πόλης με την ομάδα ήταν σαν εκείνους τους ερωτευμένους, που, με προδομένη την εμπιστοσύνη τους, προσπαθούν να περπατήσουν ξανά εκείνους τους δρόμους που θα τους φέρουν κοντά.Πάλι, ο PinoDaniele με τη φωνή του ριπίζει ό,τι μαίνεται στις ψυχές των ανθρώπων –και δη των ερωτευμένων– στο «AmmoreScumbinato»
– λες και χώρεσε σε λίγους στίχους το L’amourfou του Μπρετόν. Και εκείνος ο τρελός έρωτας των Ναπολιτάνων, που σιγόκαιγε, αρχίζει να επανέρχεται στην περίοδο που πυρώνει ο ήλιος, με τον ερχομό του AntonioConte.
Και επειδή, όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στη ζωή, η τέχνη των συμβόλων και το βάθος των λέξεων μπορεί να συνεγείρει συναισθήματα και πάθη, ο Antonio συνοδεύει την παρουσία του με τη φράση «Ammafaticà».Η αγάπη είναι πράξη γενναιότητας, διαρκούς αγώνα.·Κοπιώδης για να γίνει ανθεκτική και να υπερβεί κάθε εμπόδιο. Αυτή ήταν και η Napoli του AntonioConte, που έμοιαζε με τους στίχους του τραγουδιού «Marì» του, επίσης Ναπολιτάνου, NinoD’Angelo: «Machesuccede / sientechesuccede / pe’ mmiez”a strada / a gentesevo’ bene»
Αν το τρίτο scudetto ήταν μια γιορτή χωρίς τέλος, ένα πράγμα παράλογο (assurdo, όπως μου είπε στο τηλέφωνο ο Alessandro), το τέταρτο scudetto υπήρξε πράγματι –όπως και η αγάπη– ηρωικό και υπερβατικό. Η πώληση του “Kvara” στα μέσα της χρονιάς, οι αλλεπάλληλοι τραυματισμοί βασικών παικτών όπως του Neres και του Buongiorno, η σταθερότητα της Inter, οι ματαιώσεις με την Como, την Udinese, που θύμιζαν παρελθοντικές διαψεύσεις (κυρίως της εξαιρετικής ομάδας του Sarri).
Και όμως, η αγάπη που πονά είναι τελικά εκείνη που μας επιστρέφει τη μεγαλύτερη χαρά στο τέλος – αυτό που αποδίδουμε στα καθ’ ημάς ως «εύφρων πόνο». Νέοι ήρωες, όπως ο McTominey (McFratm), έκαναν τα παιδιά στις αλάνες των quartieripopolari να ελπίζουν, να ονειρεύονται, να κρατούν μια μπάλα στα χέρια και να ενδύονται τη «στολή» του ήρωά τους.
Και η ιστορία της πόλης –μια ιστορία αποχαιρετισμών (ήδη από τα χρόνια του Μεσοπολέμου και της εσωτερικής ή και υπερατλαντικής μετανάστευσης)– έγινε ιστορία αγάπης, όταν για πρώτη φορά ένας νότιος, ένας δικός τους, ο AntonioConte, δεν τους εγκατέλειψε, δεν τους απαρνήθηκε.
Γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, την ιστορία δεν τη γράφουν μόνο οι νικητές, αλλά και οι παρόντες, που ενθυλακώνουν και τη μνήμη, την αύρα ή τη μαγεία των απόντων, όπως εκείνη του συλλογικού φαντασιακού κάθε Ναπολιτάνου, του DiegoMaradona. Και τελικά, ναι, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου, όπως μου διηγήθηκαν όλοι οι αγαπημένοι μου φίλοι –ο Aldo, ο Alessandro, ο Giuliano– και όπως θυμάμαι κι εγώ από το φετινό φθινόπωρο, επιστρέφοντας στην πόλη μετά τα Σάββατα και τις Κυριακές της ποδοσφαιρικής αθωότητας και ευτυχίας.
We care about our mobile visitors, so we designed our site friendly for them.
