Μία βραδινή έξοδος στο Ηρώδειο είναι πάντοτε ιδιαίτερη. Είναι μία έξοδος γεμάτη πολιτισμό και τέχνη. Έξοδος ψυχαγωγίας και όχι διασκέδασης. Την αποψινή μας ιστορία, σε όλες τις πράξεις της, διατρέχει μία κατάρα, η οποία συνθέτει μία παράσταση μάλλον πεσιμιστική.  

Βράδυ Κυριακής και τα διαζώματα του Ηρώδειου έχουν κατακλυστεί. Θεατές κάθε ηλικίας, δίχως τις μάσκες που φορούσαν την προηγούμενη διετία, έχουν λάβει υπομονετικά τις θέσεις τους και αναμένουν να παρακολουθήσουν το αριστούργημα της ιταλικής όπερας, τον Ριγολέττο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου και μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού. Με αφορμή την παρουσία του τελευταίου, δεν είναι μικρότερη η προσμονή για την ακρόαση των μελωδιών της ιταλικής όπερας σε εκτέλεση ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Η συγκεκριμένη παράσταση θεωρείται η «ναυαρχίδα» του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Και πράγματι δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες, καθώς πρόκειται για ένα έργο υψηλών απαιτήσεων κάτι που ο θεατής αντιλαμβάνεται από τη πρώτη στιγμή. Η σκηνογραφία, το storyline που παραπέμπει στα ιταλικά 80’s και το λαμπερό ελληνόφωνο καστ μουσικών – ηθοποιών ξεχωρίζουν και απευθύνονται σε όλους. Ανεξαιρέτως.

Είναι πάντοτε διαφορετικό να παρακολουθεί κανείς όπερα. Δεν είναι μία εύκολη διαδικασία και το κυριότερο είναι ένα είδος που απαιτεί ετοιμότητα, καθώς προσφέρει σε παράλληλους χρόνους πολλά ερεθίσματα τόσο οπτικά όσο και ακουστικά. Πολλές αισθήσεις συμμετέχουν σε αυτή τη μυσταγωγία.

Το συγκεκριμένο είδος απαιτεί συγκέντρωση και προσήλωση στη λεπτομέρεια. Είναι χρήσιμη επίσης, η γνώση του σεναρίου από πλευράς θεατή. Με αυτό το τρόπο αντιλαμβάνεται κανείς τη μετάβαση από τη μία πράξη στην επόμενη. 

Το ρόλο (πρωταγωνιστικό μάλιστα) του ερωτύλου Δούκα της Μάντοβας, μοιράστηκαν ο Φραντσέσκο Ντεμούρο και ο Δημήτρης Πακσόγλου που πρόλαβε να εμφανιστεί σε μία μόλις παράσταση. Εμείς θαυμάσαμε τον Ιταλό Ντεμούρο ο οποίος ήταν πράγματι καθηλωτικός. Η φήμη του προηγείται δικαίως.

Το δίχως άλλο, εξαιρετική η ερμηνεία της θεατρικής Τζίλντα την οποία υποδύθηκε (όχι για πρώτη φορά) η Χριστίνα Πουλίτση, μια διεθνούς ακτινοβολίας σοπράνο. Η ίδια στα μάτια μου, αποτέλεσε το highlight της παράστασης. Η ίδια έχει στο παλμαρέ της πλήθος διεθνών συνεργασιών. Θεωρείται η «μούσα» του περίφημου μαέστρου Ζούμπιν Μέτα.

Το κορυφαίο ελληνικό καστ συμπληρώνεται με την παρουσία του βαρύτονου Δημήτρη Τηλιακού στο ρόλο του Ριγολέττου. Ένας ακόμη Έλληνας με σπουδαία διεθνή διαδρομή και πλούσιο έργο τον οποίο αξίζει να ακούσετε και στο κανάλι του στο spotify πατώντας στο παρακάτω link: