Θα ισχυριστεί κάποιος πως αποτελεί βαριά δήλωση, να μιλάμε για μια ταινία με τόση σιγουρια τοποθετώντας την στο πάνθεον του κινηματογραφικού θεάματος. Δεν βασίζομαι στη γνώμη των κριτικών που προς έκπληξη μου συμβαδίζει με τη δική μου, αλλά η συγκεκριμένη ταινία συγκεντρώνει πολλά στοιχεία για να χαρακτηριστεί ως μια τεράστια επιτυχία. Δεν αναφέρομαι στα στατιστικά, στα έσοδα και τα 6 Όσκαρ που απέσπασε, αλλά στο τι αποτύπωμα άφησε.

Ο Damien Cazelle κατάφερε να συνδυάσει δράμα, κωμωδία, ρομαντισμό και (ποιοτική) μουσική, με αποτέλεσμα να αποσπάσει από την Ακαδημία το πρώτο του Όσκαρ. Δεν θα αναφερθώ στη πλοκή που πραγματικά είναι μια πολύ συνηθισμένη ιστορία με πρωταγωνιστές και μία καθημερινότητα που ίσως όλοι μας, κάπου έχουμε ακούσει ή και δει. Αυτό που κάνει την ιστορία ιδιαίτερη, είναι η αύρα της. 

Η γνώμη μου για τα musical ήταν η χειρότερη, μέχρι να δω το La La Land. Βέβαια, ίσως να φταίει που είμαι φανατικός ακροατής της jazz μουσικής και δεν μπορούσα να κρατηθώ. Ως σινεφίλ καλλιεργώ μία θεωρία και λέω ότι όταν πάνω σε μια ταινία γράφεται μουσική εξ’ αρχής, τότε η παραγωγή είναι σοβαρή. Και σε αυτήν τη περίπτωση, ο Justin Hurwitz έκανε εξαιρετική δουλειά. Τα 2 Όσκαρ εξαργύρωσαν τον κόπο του και μεταξύ μας, ταινία που κερδίζει 2 Όσκαρ σε μουσικό επίπεδο, αποτελεί μεγάλο προσόν. Σα να μην έφτανε αυτό, «σκάει» και John Legend και κάνει τα πράγματα ακόμη καλύτερα.

Η νοσταλγία και τα συναισθήματα που προκαλεί η ταινία είναι πραγματικά μοναδικά. Το παίξιμο των Ryan Gosling και Emma Stone και η μεταξύ τους χημεία σε καθηλώνουν. Είναι μια περίπτωση που δεν ξεχνάς εύκολα. Ο τρόπος που τραγουδούν και γελούν στην ζωντανή ηχογράφιση του ‘’City Of Stars’’ μας λιώνει την καρδιά. Το τέλος της ικανό να συγκινήσει ακόμα και τον ποιο «άκαρδο» κριτή. Τείνω να πιστεύω πως δεν φτιάχνονται πια τέτοιες ταινίες γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι αντιεμπορικές.