Τεράστια κουβέντα. Τα χρόνια που εργάστηκα ως δημοσιογράφος, μου τύχανε δύο πολύ άσχημα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης. Από μεγάλα και επιφανή ονόματα της δημοσιογραφίας. Δεν πιστεύω να πέφτει κανείς από τα σύννεφα, γιατί και ο χώρος αυτός είναι γεμάτος από τέτοια αίσχη, ειδικά όταν βρίσκεσαι και στα πρώτα σου βήματα που είσαι τρομερά ευάλωτος, άγουρος. Ως εκκολαπτόμενη δημοσιογράφος τότε λοιπόν, με τεράστιο θράσος και τρομερή άνεση…σημείωσε την άνεση γιατί έχει σημασία, ήρθα αντιμέτωπη την ίδια κιόλας χρονιά, με δύο ανθρώπους-τέρατα. Άντρες που είχαν την ηλικία του πατέρα μου και μεγαλύτερη. Άντρες με παιδιά και οικογένεια. Και με παιδιά στην ηλικία μου από όσο ξέρω. Αλλά προφανώς για εκείνα τα άτομα, ο ρόλος του πατέρα σταματά στην πόρτα του σπιτιού τους και στις κάμερες των στούντιο τους. Γιατί πέρα από εκεί είναι απλά εγκληματίες. Μπόρεσα και αντέδρασα για κάποιο λόγο, χωρίς να είμαι ακόμα και τώρα σίγουρη για το “πως” διότι το σοκ που παθαίνει εκείνη την στιγμή το κορμί σου, η ψυχή σου είναι τέτοιο που ή θα τους χιμήξεις σαν αγρίμι εκείνη την ώρα να τους φας ή που θα παραδοθείς, θα λυγίσεις, θα το κρύψεις, θα το υποστείς. Αντέδρασα σαν αγρίμι και τις δύο φορές.

Την δεύτερη για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Σταμάτησε ο χρόνος. Μούδιασα ολόκληρη. Σιχάθηκα τον εαυτό μου που τον κοίταγε στα μάτια. Μόλις μάλιστα μου είχε προταθεί και εργασία από αυτό το άτομο, με είχε καλέσει για φαγητό και μετά για ένα ποτό για να επισφραγίσουμε και την συνεργασία, και εκεί πάνω στο κρασί και επειδή προφανώς θα έπρεπε να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου για το καλό και την ευκαιρία που μου δίνει, να στο πω πολύ απλά…έπρεπε και να του κάτσω. Θυμάμαι αυτές τις στιγμές, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Με στρίμωξε στο πάσο που καθόμασταν, ήρθε τόσο κοντά μου ο σιχαμένος που ούτε χώρο να στρίψω το κεφάλι μου δεν είχα και μου ψυθίρισε “Έλα αφού το θες. Νόμιζα πως ήσουν ερωτευμένη μαζί σου” κοιτάζοντας με με αυτό το αηδιαστικό λάγνο υφάκι. Η αντίδραση μου τον ξάφνιασε. Τον απώθησα βρίζοντας τον πολύ άσχημα και ουρλιάζοντας μέσα στο νυχτερινό μαγαζί που βρισκόμασταν. Τα έχασε γιατί έκανα σαν τρελή και το μαγαζί δεν ήταν γεμάτο, καθημερινή ήταν κιόλας, και ο κόσμος γύρισε και μας κοίταξε. Και επειδή τον ξέρουν και οι πέτρες, έκανε πίσω και μπόρεσα να φύγω. Άρπαξα τα πράγματα μου κλαίγοντας και προσπαθούσα θυμάμαι να βρω από που φεύγω γιατί ήταν και η πρώτη φορά που πήγαινα σε αυτό το μαγαζί. Βγήκα στον δρόμο, δεν είχα καμία ιδέα από αυτή την περιοχή και μπήκα τρεμάμενη σε ένα ταξί. Κάθισα μπροστά και έκλαιγα πάρα πολύ. Ο ταξιτζής τα είχε χάσει. Με ρωτούσε “κορίτσι μου τι έχεις σε παρακαλώ ηρέμησε”. Θυμάμαι δεν είχα ούτε μονάδες να πάρω τον μπαμπά μου τηλέφωνο, γιατί μόνο εκείνον σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή. Και στον άνθρωπο τα είπα όλα μέσα στη ταραχή μου. Πατέρας και εκείνος με κόρη στην ηλικία μου τότε περίπου 23, έγινε πιο έξαλλος από μένα “Θα γυρίσω πίσω με τον μ@λ&κ*” φώναζε. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως μετά εγώ προσπαθούσα να ηρεμήσω τον ταξιτζή αντί αυτός εμένα. Την επόμενη μέρα, αφού έβαλε ένα τσιράκι του δημοσιογραφίσκο να με πάρει τηλέφωνο και να κόψει αντιδράσεις (που ήταν και παρών στο σκηνικό και δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ, δεν με προστάτεψε..οργανωμένο το έγκλημα), δέχτηκα και από εκείνον τηλέφωνο ζητώντας μου συγνώμη για το φέρσιμο του και πως αντιμετωπίζει και κατάθλιψη και θα έπρεπε να τον λυπηθώ κιόλας. Θυματοποιήθηκε επί τόπου. Απλά του είπα να μην με ενοχλήσει ποτέ ξανά. Εκεί όμως, δεν έκανα το χρέος μου. Δείλιασα.

Γιώργο όλα αυτά στα λέω γιατί παρόλο που εγώ μπόρεσα να αντιδράσω έστω και έτσι, πως έτυχε που αντέδρασα. Αλήθεια έτυχε. Γιατί κουβαλάω αυτό το χτικιό και αυτή τη σιχαμάρα ακόμα πάνω μου. Ξεφτιλίστηκα. Ένιωσα σκουπίδι. Πίστευα πως δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψω ως δημοσιογράφος. Κάτι που ήθελα τόσο πολύ να κάνω και πάλευα μόνη μου, γιατί ούτε πατέρα γνωστό ή εγκάθετο είχα, ούτε κάποια διασύνδεση, ούτε τίποτα. Δεν είχα καμία πόρτα ανοιχτή. Αμφισβήτησα για πολύ καιρό τις ικανότητες μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου και για καιρό σταμάτησα να ψάχνω εργασία στον τομέα μου. Τα είχα παρατήσει. Και ας ήξερα πως ήμουν πολύ ικανή. Παρόλα αυτά, βρήκα το δρόμο μου, απέδειξα στον εαυτό μου πρώτα από όλα ότι “μπορώ” και η αλήθεια είναι ότι συνάντησα ευτυχώς και υπέροχους ανθρώπους και μέντορες δημοσιογράφους για όσο διάστημα παρέμεινα στο πολιτικό ρεπορτάζ μέχρι να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό.

Μακρηγόρησα. Βγήκαν όμως σαν νεράκι από μέσα μου. Στηρίζω με όλη μου την ψυχή το κίνημα #metoo. Όχι μόνο γιατί είμαι και εγώ θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά γιατί κάτι αλλάζει σε αυτή τη χώρα μετά από αυτή τη παγκόσμια τραγωδία που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο και είναι για καλό. Είναι σπουδαίο. Θα επιστρέψουμε στις ζωές μας πιο ελεύθεροι, δικαιωμένοι, ενωμένοι, χωρίς άλλο φόβο και πόνο. Χωρίς ντροπή. Ο φόβος πρέπει να γυρίσει σε εκείνους που τον γέννησαν. Στους θύτες. Με εκκωφαντικό θόρυβο.