Το Paris – Texas, είναι μια βαθιά σινεφίλ ταινία. Εδώ που τα λέμε δεν έχει και άλλη επιλογή, ούσα τέκνο του Wim Wenders.  Ο υποψήφιος για τρία Όσκαρ Γερμανός σκηνοθέτης, δημιούργησε μια πολύ ιδιαίτερη ταινία για την οποία δεν πρόκειται να κάνουμε spoilers. Ωστόσο θα σταθούμε για λίγο στην τελευταία σχεδόν σκηνή που θα μπορούσε να αποτελεί μια ταινία μικρού μήκους.

Fast Forward και μεταφέρομαι κατευθείαν στην εν λόγω σκηνή. Ο πρωταγωνιστής Travis (Harry Dean Stanton) πάσχει από μιας μορφής αμνησία, έχοντας αρκετά κενά μνήμης και διάφορες αναλαμπές. Αναζητώντας την πρώην γυναίκα του Jane (Nastassja Kinski)  την βρίσκει και την επισκέπτεται στο χώρο εργασίας της. 

Εκεί διαδραματίζεται μια σκηνή, που επί της ουσίας είναι ένας αποκαλυπτικός μονόλογος του Travis που σε βάζει σε διαδικασία να σκεφτείς όχι μονάχα την πλοκή της ταινίας, αλλά και γενικά της ζωής. Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια αυτά τα συναισθήματα και πραγματικά σας παρακινώ να δείτε την ταινία μόνο και μόνο για αυτή τη σκηνή.

Είναι να απορείς, πώς τέτοιες καλοστημένες ταινίες που μπορούν να αγαπηθούν από το κοινό, σήμερα και στην εποχή τους πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες.