TO ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ EURO 2020
–

By:
Dimitris Kappas & George Tsaknis

Euro 2020. Από την αρχή καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε για μια ιδιαίτερη διοργάνωση από το γεγονός ότι συνέβη τελικά το 2021, λόγω της πανδημίας που ταλανίζει το παγκόσμιο στερέωμα μέχρι και σήμερα. Κατά την διάρκεια της χρονιάς, οι ποδοσφαιριστές είχαν ήδη ταλαιπωρηθεί από τον Covid-19 λόγω παράτασης των συλλογικών διοργανώσεων, αλλά και των συνεχόμενων αγωνιστικών υποχρεώσεων για περίπου ενάμιση χρόνο. Ενδεικτικά κάποιοι εξ αυτών αγωνίστηκαν για τουλάχιστον 90 παιχνίδια!

Βέβαια, το επετειακό αυτό τουρνουά (λόγω των 60 χρόνων από την πρώτη διεξαγωγή του το μακρινό 1960) που έλαβε χώρα σε 11 κράτη, άξιζε, κατά γενική ομολογία , την προσμονή για την κορυφαία Ευρωπαϊκή εθνική διοργάνωση, φυσικά με την παρουσία θεατών και πάλι στα γήπεδα. Ενώ η αυλαία άνοιξε με το χορταστικό 3-0 της Ιταλίας στη Ρώμη επί των Τούρκων, η επόμενη μέρα μας επιφύλασσε ένα σοκαριστικό περιστατικό, την κατάρρευση του αρχηγού της Δανίας, Cristian Eriksen, ο όποιος ευτυχώς, χαίρει άκρας υγείας, χωρίς να γνωρίζουμε εάν θα τον ξαναδούμε στους αγωνιστικούς χώρους. Αξίζει να σημειωθεί πως τα 142 γκολ του επιτεύχθηκαν (2.79 ανά αγώνα, 1 κάθε 32 λεπτά κατά μ.ο) αποτελούν ρεκόρ για την διοργάνωση, συμπεριλαμβανομένων και των 11 αυτογκόλ τα οποία επίσης είναι ρεκόρ. Τα στατιστικά, ωστόσο, δεν παίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο στο ποδόσφαιρο, καθ’ότι ο πρώτος σκόρερ (Cristiano Ronaldo) και ο ‘’Mr assist’’ (Steven Zuber) δεν συνέχισαν μακριά στο τουρνουά.

Στο φετινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είδαμε αρκετές εκπλήξεις, τόσο ευχάριστες όσο και δυσάρεστες. Από τη μία, οι υπερασπιστές του τίτλου Πορτογάλοι, οι Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης Βέλγοι και οι παγκόσμιοι πρωταθλητές Γάλλοι δεν κατάφεραν να επιβεβαιώσουν τα προγνωστικά, αποχωρώντας ‘’νωρίς’’ από το τουρνουά. Από την άλλη, ομάδες όπως η Δανία, η Ελβετία, η Τσεχία, η Ουκρανία έκαναν το βήμα παραπάνω, όντας αουτσαίντερ. Η δε Δανία κατάφερε να υπερκεράσει το αρχικό σοκ και όχι μόνο ήταν η πρώτη ομάδα στην ιστορία που πέρασε τον όμιλο ξεκινώντας με 2 ήττες αλλά έφτασε στον ημιτελικό του Wembley απέναντι στην Αγγλία. Το σύνολο του Κάσπερ Γιούλμαν αν και ‘’έχασε’’ τον αρχηγό και καλύτερο της παίκτη στο εναρκτήριο ματς του ομίλου, με αποτέλεσμα να ηττηθεί από τους κατώτερους Φινλάνδους, και εν συνεχεία από τους Βέλγους με ανατροπή, στο τελευταίο παιχνίδι όλα ήταν με το μέρος της και με το εμφατικό 4-1 απένταντι στους Ρώσους, βρέθηκαν στην επόμενη φάση, με την συνέχεια να είναι γνωστή. Μπορεί να μην κατόρθωσαν να κερδίσουν το τρόπαιο, αλλά κέρδισαν το σεβασμό, τις εντυπώσεις και τον καθολική αποδοχή του κόσμου.

Ο μεγάλος τελικός ήταν μια παράσταση αντάξια αυτής της διοργάνωσης, με νικητές τους Ιταλούς, στη διαδικασία των πέναλτι, για δεύτερη φορά στην ιστορία της ύστερα από 53 χρόνια απέναντι στους Άγγλους που έπαιζαν στο ‘’σπίτι’’ τους. Έχοντας ‘’αποτινάξει’’ πολλές κατάρες, οι Άγγλοι ευτύχισαν να προηγηθούν στο 2^ο λεπτό με τον Λουκ Σο, ο οποίος έδωσε το εναύσμα για τους πανηγυρισμούς και την υλοποίηση της ιδέας του ‘’It’s coming home’’. Στη συνέχεια η Squadra Azzura ισορρόπησε το παιχνίδι και ισοφάρισε στο 68^ο λεπτό με έναν εκ των μεγάλων προσωπικοτήτων της, Λεονάρτνο Μπονούτσι. Το υπόλοιπο δεν έβγαλε νικητή και έτσι ο αγώνας οδηγήθηκε στην ‘’Ρώσικη ρουλέτα’’, εκεί όπου που ο Τζίτζιο Ντοναρούμα με τις καθοριστικές του επεμβάσεις ‘’σκότωσε’’ τα 3 λιοντάρια, χαρίζοντας το τρόπαιο στην χώρα του μετατρέποντας το μότο των αγγλών σε ‘’It’s coming Rome’’.

Η ομάδα αυτή ήταν αδύνατον να μην φτάσει στην κορυφή έχοντας σερί 34^ων παιχνιδιών αήττητη, παίκτες επιλεγμένους από κάθε γωνιά της ποδοσφαιρικής Ιταλίας, ισχυρές προσωπικότητες, έναν προπονητή πραγματικό μαέστρο και ένα πρωτόγνωρο επιθετικό στύλ παιχνιδιού, κάτι το οποίο δεν μας είχε συνηθίσει αντικαθιστώντας το κατενάστιο που η ίδια είχε καθιερώσει. Παρά τις όποιες δυσκολίες, οι ποδοσφαιριστές έμειναν πιστοί στο πλάνο και προσηλωμένοι στο στόχο τους. Ο πολύπειρος Ρομπέρτο Μαντσίνι, αν και μεταμόρφωσε σε πολλούς τομείς το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας, βασιζόμενος πάντα σε προσωπικότητες όπως ο ‘’Capitano’’ Τζιορτζιο Κιελίνι ο διόσκουρος του στα μετόπισθεν Λεο Μπονούτσι, όπως και οι ‘’μπαρουτοκαπνισμένοι’’ κεντρικοί χαφ, Μάρκο Βεράτι και Ζορζίνιο, κατάφερε να χτίσει ένα συνονθύλευμα παικτών αντάξιο του ονόματος αυτής της ιστορικής εθνικής ομάδας.

Grazie Italia

We care about our mobile visitors, so we designed our site friendly for them.