Κατά την προσωπική μου άποψη, ο Νίκος Κούνδουρος είναι ο σπουδαιότερος Έλληνας σκηνοθέτης. Δεν είναι μόνο η μεθοδολογία του και ο τρόπος του, αλλά και η σύλληψη των σεναρίων του. Θα ακουστεί κοινότοπο, αλλά πραγματικά οι ταινίες του μπορούν να προβληθούν και σήμερα με την ίδια αγωνία και την ίδια ζέση όπως τότε. Επίκαιρος.

Γόνος γνωστής οικογενείας. Πατέρας του, ο νομικός Ιωσήφ Κούνδουρος ο οποίος διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης επί Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Νίκος σπούδασε στην σχολή καλών τεχνών, όπως μπορούν ενδεχομένως να μαρτυρήσουν και οι ταινίες του. Συμμετείχε ενεργά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα στα Δεκεμβριανά και ως… παράσημο φυλακίστηκε στην Μακρόνησο. Στα 28 του, μπήκε το μικρόβιο του κινηματογράφου και μας συστήθηκε το 1954 ως σκηνοθέτης με την «Μαγική Πόλη». Μια εμβληματική ταινία με τους Γιώργο Φούντα, Στέφανο Στρατηγό, Θανάση Βέγγο, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι που εκτυλισσόταν στις εξαθλιωμένες εργατικές κατοικίες του Νέου Κόσμου. Ακολούθησε «Ο Δράκος». Η, κατά πολλούς, κορυφαία ελληνική ταινία όλων των εποχών. Με αυτήν τη ταινία ο Κούνδουρος καθιερώνεται και συνεχίζει με τους «Παράνομους», «Το Ποτάμι», «Τις Μικρές Αφροδίτες» και πολλά άλλα αριστουργήματα.